ทุกครั้งที่ผมนั่งดูภาพที่ถ่ายมาจากป่าเช่นภาพนี้ ผมจะรู้สึกเสียดายมากที่ไม่ว่าผมจะพยายามเพียงใด ภาพถ่ายก็ไม่สามารถถ่ายทอดความรู้สึกที่ผมได้รับในตอนนั้นออกมาได้ มันเป็นความรู้สึกที่ยากจะบรรยาย เมื่อมีคนถามผมว่าทำไมผมถึงชอบเข้าป่า เมื่อไม่นานมานี้ ผมได้รู้จักกับคำคำหนึ่ง “Friluftsliv” จากภาษานอร์วีเจียน (อ่านว่า ฟรี-ลูฟ-ลิฟ) แปลว่า “ชีวิตท่ามกลางอากาศอิสระ”  Friluftsliv นี้เป็นปรัชญาความคิดที่ฝังรากลึกลงไปในวัฒนธรรมการใช้ชีวิตของคน Nordic (นอร์เวย์, สวีเดน, เดนมาร์ก) มันไม่ได้หมายถึงการออกไปพิชิตยอดเขาสูง, ไปวิ่งแข่งเพื่อชัยชนะ หรือกิจกรรมอะไร แต่หมายถึงการ “แค่ออกไป”​ ใช้ชีวิตอยู่ท่ามกลางธรรมชาติ  ซึ่งอาจจะเป็นแค่การออกไปกินข้าวในสวนหลังบ้าน, ออกไปแคมป์ในอุทยาน...

ช่วงหลังๆมานี้ผมรู้สึกสับสน ด้วยความที่รู้สึกว่าโลกรอบตัวเปลี่ยนแปลงไปมาก จนเริ่มรู้สึกว่าผมมีความคิดความเชื่อที่อาจจะหลุดยุคพ้นสมัย แตกต่างไปจากคนส่วนใหญ่ รู้สึกแม้กระทั่งว่าผมอาจจะเป็นตัวประหลาดในสังคมยุคใหม่ แทบจะไม่อยากพูดคุยออกความเห็นกับใคร วันนี้ผมบังเอิญได้ฟังเพลง “Call me Old Fashioned” เพลงลูกทุ่งเก่าๆของวง High Valley และ Bradley Walker เอามาร้องอีกครั้ง จึงได้พอเข้าใจว่าผมเป็นอะไร บางคนกล่าวว่า “You are what your eat” “กินอะไรก็เป็นคนเช่นนั้น”...

ผมได้มาเยี่ยมเยียน Ansel Adams gallery ใน Yosemite Valley อีกครั้งผมได้มาที่นี่ครั้งแรกและรู้จักชื่อของ Ansel Adams ด้วยคำแนะนำของเพื่อน Patrick Chuenrudeemol เมื่อ 30 ปีที่แล้ว ในครั้งแรกนั้นผมเพียงรู้สึกทึ่งกับภาพถ่ายธรรมชาติที่สวยงามแบบที่ผมไม่เคยเห็นที่ไหนมาก่อน ในช่วงเวลานับสิบปีหลังจากนั้นมาผมจึงได้สนใจหาหนังสือของ Ansel Adams มาอ่าน หลงไหลคลั่งไคล้ไปกับอุปกรณ์และเทคนิคที่เขาใช้ ไม่ว่าจะเป็นกล้องฟิล์มขนาดใหญ่ เทคนิคการถ่ายภาพและล้างอัดภาพขาวดำที่เขาเขียนไว้ในตำรา...

การสั่งปิดสั่งห้ามคือการจัดการที่(มัก)ง่ายที่สุด ผมเคยได้มีโอกาสพูดคุยกับผู้คนที่รักธรรมชาติและเป็นคนสำคัญที่ขับเคลื่อนการอนุรักษ์ในประเทศเรา ทุกท่านพูดเหมือนกันหมดว่าสิ่งที่ทำให้เขารักและทำงานต่อสู้เพื่อให้ธรรมชาติดำรงอยู่นั้นมาจากการที่พวกเขามีโอกาสได้สัมผัสธรรมชาติจากการไปแค้มป์, ไปเดินป่า, ไปดูนก, ไปดำน้ำ ในอุทยานแห่งชาติ มันทำให้ผมเชื่อมั่นเสมอมาว่าการสร้างโอกาสให้กับคนทั่วไปได้สัมผัสธรรมชาติอย่างที่เป็นจริงคือรากฐานที่สำคัญที่สุดที่จะทำให้การอนุรักษ์ธรรมชาติของเราเดินหน้าต่อไปได้ และมันก็คือวัตถุประสงค์หลัก 1 ใน 3 ข้อที่อุทยานแห่งชาติถูกจัดตั้งขึ้นมา หลายปีที่ผ่านมานี้จำนวนคนที่ออกไปแค้มปิ้ง, เดินป่า ออกไปเที่ยวธรรมชาติเพิ่มขึ้นอย่างมาก มองในมุมหนึ่ง นั่นคือโอกาสที่ดีที่จะสร้างแนวร่วมของผู้คนที่รักธรรมชาติรุ่นใหม่ๆขึ้นมา แต่ดูเหมือนว่ากรมอุทยานจะไม่ได้มองอย่างนั้น และไม่ได้พยายามที่จะปรับตัวที่จะใช้โอกาสนั้นให้เป็นประโยชน์ แน่นอนว่านักท่องเที่ยวที่เพิ่มขึ้น ย่อมหมายถึงปัญหาเพิ่มมากขึ้นที่ต้องจัดการ ซึ่งสามารถทำได้หลายรูปแบบ หลายคนบอกว่าปัญหาต่างๆในบ้านเราหลักๆมาจากการขาดจิตสำนึกของผู้คนในส่วนรวม ซึ่งผมก็ว่าจริง เพราะในประเทศนี้เราไม่เคยคิดที่จะปลูกฝังสร้างจิตสำนึกกัน มีแต่จะออกกฎมาห้ามมากขึ้นเรื่อยๆ ผลที่เกิดขึ้นก็คือเรากลายเป็นประเทศที่มีกฎระเบียบหยุมหยิมมากที่สุดประเทศหนึ่ง โดยที่กฎส่วนใหญ่บังคับใช้ไม่ได้ และปัญหาก็ยังเกิดจากการขาดจิตสำนึกมากกว่าเดิม ไม่ได้พัฒนาไปในทางที่ควรจะเป็นเลย เราจะคาดหวังให้ทุกคนเข้าใจและจิตสำนึกเกิดขึ้นงอกงามขึ้นมาเองคงจะเป็นไปไม่ได้ จากข่าวที่กรมอุทยานพยายามสร้างกระแสว่าควรต้องปิดอุทยานปีละ...

ด้วยชื่อที่สะดุดใจตั้งแต่แรกเห็นทำให้ผมต้องรีบซื้อหนังสือเล่มนี้มาอ่าน พอได้อ่านจึงรู้ว่าหนังสือเล่มนี้รวบรวมงานเขียนของ Aldo Leopold ที่ล้ำลึกกว่าชื่อเสียอีก ถ้าใครยังไม่เคยรู้จัก Aldo Leopold ไม่ต้องแปลกใจครับ Leopold เป็นที่นับถืออย่างมากในอเมริกาแต่มีคนรู้จักน้อยมากในเมืองไทยAldo Leopold นั้นเป็นคนที่เราจะอธิบายได้ยากมากว่าเขาคือ “อะไร” เพราะเขาเป็นทั้ง นักวิชาการด้านธรรมชาติ, พนักงานป่าไม้, นักอนุรักษ์, นักเขียน, นักตกปลา, นักล่าสัตว์, อาจารย์มหาวิทยาลัย, นักปรัชญา ถ้าอยากรู้จักเขาให้มากขึ้นลองอ่านบทความที่ผมเขียนไว้จากลิ้งค์ที่ท้ายเรื่องนี้นะครับ ในบรรดาบทความสั้นๆที่ถูกเอามารวมไว้ในเล่มนี้มีเรื่อง ”The...

ครอบครัวทางพ่อผมเป็นคนเหนือ เป็นคนเมืองน่าน และที่บ้านเราก็ชอบกินอาหารเหนือกันมาตั้งแต่ผมเด็กๆ อาหารเหนืออย่างหนึ่งที่ผมชอบมากก็คือแกงฮังเล และผมก็ตระเวณไปชิมแกงฮังเลในจังหวัดต่างๆทั่วภาคเหนือ แต่ละจังหวัดก็มีสูตรของเขาแตกต่างกันไป ไม่ว่าจะเป็นเชียงใหม่, ลำปาง, แม่ฮ่องสอน,​ แพร่ แต่ไม่มีที่ไหนที่เหมือนแกงฮังเลที่คุณย่าทำให้กินตอนเด็กๆ ไม่ได้บอกว่าอะไรอร่อยกว่ากันนะครับ แค่แตกต่าง ในช่วงโควิดที่ต้องอยู่กับบ้าน ผมพยายามค้นหาสูตรแกงฮังเล เพราะคุณย่าเสียไปแล้วกว่า 30 ปี พ่อผมที่เคยทำก็เสียไปสิบกว่าปีแล้ว โชคดีที่เจอตำราที่พ่อจดไว้ และยังมีคนที่ย่าเคยสอนไว้ทำเป็นอยู่ ผมทำกับข้าวอะไรไม่เป็นเลย แต่ตลอด 1 ปี ที่ผ่านมานี้ผมทดลองทำแกงฮังเลจนสามารถบอกกับตัวเองได้ว่านี่แหละแกงฮังเลที่ใกล้เคียงกับที่ย่าทำมากที่สุดแล้ว เครื่องปรุงสำคัญของแกงฮังเลคือผงฮังเล และน้ำพริก...

แม้ว่ามือทั้งสองข้างของผมจะเกาะรากไม้ไว้แน่น แต่เมื่อมองลงไปเห็นข้างล่างเป็นหน้าผาตัดดิ่งลงไปกว่ายี่สิบเมตรจึงจะถึงพื้นล่าง ผมก็ถึงกับเย็นวาบไปทั้งตัว “ลงไม่ได้แล้ว”​ ผมตะโกนลั่นป่า จะซอผู้ที่ลงไปถึงข้างล่างแล้วปีนไต่หน้าผาหินนั้นกลับขึ้นมาอีกครั้งด้วยความรวดเร็วราวกับจิ้งจกไต่ข้างฝา เขาเอาเชือกเส้นหนึ่งผูกกับรากไม้แล้วยื่นส่งให้ผม  “เกาะเชือกนี้ลงไปได้”  มันน่าจะเป็นกำลังใจมากกว่าเชือกเปลเส้นเล็กๆเส้นนั้นที่ทำให้ผมรอดชีวิตมาได้จากหน้าผานั้น 3 วันหลังจากนั้นเราหลงทางไปด้วยกันเพื่อค้นหาน้ำตกที่มีคนลือกันว่าอยู่ในหุบเขา เราอดข้าวไปด้วยกัน กลางคืนก็ผูกเปลไขว้กันไปมาบนต้นไม้ต้นเล็กๆต้นเดียวท่ามกลางอากาศที่หนาวจนสั่น และเราก็กลายเป็น “เพื่อน” กันจากนั้นมา ทุกครั้งหลังจากนั้น ถ้าหากรู้ข่าวว่าผมจะมาที่แม่เงา จะซอจะลงมาจากบ้านบนเขาเพื่อมารอผมและไปเที่ยวด้วยกัน เมื่ออยู่ในป่า จะซอจะคอยดูแลคนเมืองที่อ่อนหัดอย่างผมตลอด แม้กระทั่งคอยหุงข้าว หาปลาให้กิน  จะซอพูดน้อย และเมื่อพูดไทยสำเนียงกระเหรี่ยงผมก็ฟังแกเข้าใจได้แค่ 50%  แต่ถึงกระนั้น จะซอก็เป็นคนหนึ่งที่ผมเรียกเต็มปากเต็มหัวใจว่า “เพื่อน” กว่ายี่สิบปีที่เที่ยวป่ามาด้วยกัน ผมได้เรียนรู้อะไรมากมายจากจะซอที่เป็นลูกป่าแท้ๆ แต่สิ่งสำคัญที่สุดที่ผมได้เรียนรู้จากการที่ได้รู้จักจะซอมักจะเกิดขึ้นเมื่อเรากลับออกมาจากป่ากัน  จะซอเสมือนเป็นตัวแทนของคนจำนวนหนึ่งของประเทศนี้ที่มีชีวิตอยู่กับป่า ชีวิตที่คนเมืองอย่างเรามองข้าม, ไม่เห็นความสำคัญและไม่เคยเข้าใจ  พวกเขาใช้ชีวิตสมถะอยู่กับธรรมชาติมาตลอด และย้อนไปจนถึงรุ่นพ่อรุ่นปู่ แต่ชีวิตเช่นนี้ยากลำบากขึ้นมากในยุคที่สิ่งแวดล้อมภายนอกเปลี่ยนไปอย่างเร็ว...

ผมลอยละลิ่วไปกลางอากาศเหนือหุบเขากว้างใหญ่สูงจากพื้นดินนับร้อยเมตร เห็นยอดไม้อยู่ลิบๆ ในเบื้องล่าง เสียงรอกที่ดังแผดอยู่ข้างหูเป็นสิ่งเดียวที่เตือนว่าผมไม่ได้กำลังฝันอยู่ เมื่อกวาดตามองไปรอบตัว ใจก็พลางคิดขึ้นมาว่า “คนที่กลัวความสูงอย่างข้าพเจ้ามาทำอะไรที่นี่หว่า” 1.  เส้นทางถนนดินเส้นนั้นจบลงที่หมู่บ้านเล็กๆ ที่ชายป่า ผมกระโดดลงจากรถกระบะขับเคลื่อนสี่ล้อคันนั้นตั้งแต่ก่อนที่ฝุ่นรอบตัวจะสงบลง ผมเป็นคนไทยคนเดียวในผู้มาเยือนกลุ่มนี้ สมาชิกของเรามีทั้งชาวเนเธอร์แลนด์ อังกฤษ และอเมริกัน รวมผมด้วยเป็น 6 คน อีกไม่กี่นาทีต่อมาเราก็แบกเป้ขึ้นหลังและเริ่มเดินทางกันต่อบนทางเดินเล็กๆ ที่ข้ามลำน้ำออกไปจากหมู่บ้าน ทุกคนล้วนต้องรับผิดชอบในการแบกสัมภาระของตัวเอง ในขณะที่ม้าต่าง 2 ตัวบรรทุกเสบียงอาหารเข้าไปพร้อมๆ กับเรา ผู้นำทาง 2 คนของเราเป็นชาวลาว ชื่อบุนลืนและคำพี เป็นชาวบ้านเผ่าละมีด ทั้งสองคอยแนะนำสิ่งต่างๆ...

ผมกุมมือของหญิงสาวไว้ราวกับว่าจะไม่มีวันปล่อย เราสบตากัน ผมจูบเธอเบาๆ เธอร้องไห้ ดึงมือออกจากมือผม เปิดประตูลงจากรถแล้วเดินเข้าบ้านไป ผมนั่งเงียบอยู่คนเดียวในความมืดอีกเนิ่นนาน เช้าตรู่ของวันรุ่งขึ้น ผมออกเดินทางไกลเป็นครั้งแรกของชีวิต เป็นการเดินทางเพียงลำพังไปสู่อีกซีกโลกหนึ่ง ไปอยู่ในสังคมที่ผมไม่เคยรู้จัก พูดภาษาที่ผมฟังไม่ออกพูดไม่ได้ และต้องจากลาหญิงสาวที่ผมรักไปนานจนไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นในอนาคตระหว่างเราสองคน ในขณะที่ผมตื่นเต้นกับวัฒนธรรมใหม่ๆรอบตัว,​ดิ้นรนกับภาษาที่พูดไม่ได้สักคำเมื่อแรกไปถึง, ปรับตัวให้เข้ากับมิตรสหายใหม่ๆที่ได้พบเจอ และพยายามเอาตัวรอดกับการเรียน แต่ทันทีที่ผมมีเวลาได้หยุดพักสงบกับตัวเอง ผมก็จะสัมผัสและเข้าใจถึงความรู้สึกที่เคยแต่จะอ่านในนวนิยาย นั่นคืออาการ “คิดถึงจนสุดหัวใจ" ในยุคก่อนที่จะมี Internet หรือ Email และค่าโทรศัพท์ทางไกลก็แสนแพงเกินกว่าที่ผมจะสามารถจ่ายได้ สิ่งเดียวที่จะช่วยต่อความหวังและบรรเทาความคิดถึงของผมลงได้ก็คือ “จดหมาย”  เราเขียนจดหมายถึงกัน เล่าเรื่องราวที่ดำเนินไปของคนสองคนที่อยู่คนละซีกโลกเหมือนเส้นคู่ขนาน ผมเฝ้ารอเปิดตู้จดหมายทุกวันด้วยความหวัง แต่ด้วยการเดินทางของจดหมายที่ใช้เวลาไม่ต่ำกว่า...

ปัญหาที่หนักหนาที่สุด คือเราไม่เข้าใจปัญหา แล้วก็มักจะลากกันไปผิดประเด็น และไม่รู้จักจัดลำดับความสำคัญ ปรกติผมไม่ค่อยได้ติดตามเรื่องราวในโซเชี่ยล ก็ไม่เลยไม่เข้าใจอยู่หลายวันว่าทำไมคนถึงพูดกันว่า ไข่เจียวเขาเรียกไข่ทอด และถกเถียงกันเรื่องราคาโซล่าเซล และปรกติผมจะไม่ออกความเห็นในเรื่องที่เป็นประเด็นในโซเชี่ยล เพราะมักจะมี “คนรู้” เยอะอยู่แล้ว แต่ครั้งนี้เป็นเรื่องที่ผมคิดว่าพอจะรู้กับเขาอยู่บ้าง เลยขอออกความเห็นสักหน่อยครับ ไม่ใช่เรื่องไข่ทอดหรือโซล่าเซลนะครับ แต่เป็นเรื่องวิถีชีวิตของคนในชนบทผมโชคดีที่ได้มีโอกาสได้คลุกคลีกับเพื่อนๆที่อยู่กับป่าอยู่บนดอยมาบ้าง และล่าสุดที่น่าสนใจมากก็คือ ผมมีโอกาสได้ไปนั่งฟังงานวิจัยของคณะเศรษฐศาสตร์ จุฬาฯ เกี่ยวกับชุมชนในจังหวัดน่าน น่าสนใจมากครับ เพราะอาจารย์หลายท่านใช้เวลากว่า 2 ปีทำงานอยู่กับชาวบ้านจนเข้าใจรากของปัญหา และพยายามช่วยกันหาทางแก้ปัญหานั้นบ้านน้ำปี้และบ้านวนาไพรอยู่ในเขตอุทยานฯศรีน่าน ที่อยู่ในเขตอุทยานฯก็เพราะอยู่มาก่อนนานแล้วอุทยานฯมาประกาศล้อม ทีมงานวิจัย พบว่าชาวบ้านทั้ง 2 หมู่บ้านนี้ปลูกข้าวโพดเลี้ยงสัตว์ส่งขาย...

Hoyt Xakt เป็นคันธนูรุ่นใหม่ที่ออกมาในปี 2021 เป็นคันธนูในระดับกลางๆ ที่ราคาไม่แพง เหมาะสำหรับการเริ่มต้นยิงธนู มีอุปกรณ์หลายชิ้นที่จะต้องนำมาประกอบกัน เพื่อให้สามารถใช้ยิงได้อย่างสะดวก หากเป็น Package ชุดพร้อมยิง อุปกรณ์ในชุดจะประกอบด้วย 1. ด้ามธนู (Riser) Hoyt Xakt ด้ามธนูหรือ Riser คือส่วนกลางของคันธนู โดย Hoyt Xakt เป็นด้ามอลูมิเนียม ขนาด...

ทุกวันนี้คำว่า “ยั่งยืน” ถูกใช้กันบ่อยมากจนฟุ่มเฟือย แต่เรื่องราวในบทความนี้น่าจะเป็นความยั่งยืนที่สุดที่ผมเคยพบมาด้วยตัวเอง ในช่วง 2 ปีที่ผ่านมานี้ ผมได้ผ่านไปเห็นการก่อสร้างของโรงแรมแห่งหนึ่งที่อยู่ใกล้คูเมืองเชียงใหม่ ดูแล้วน่าจะสวยมากเมื่อเสร็จ ในเดือนกรกฎาคม ปี 2563 ผมกับลูกชายขึ้นไปธุระที่เชียงใหม่ ก็เลยทดลองเข้าไปพักที่โรงแรมแห่งนี้ที่เพิ่งสร้างเสร็จมาไม่กี่เดือน ช่วงนั้นเป็นช่วงที่เพิ่งเริ่มให้เดินทางกันได้หลัง COVID19 ระบาด จึงมีคนเข้าพักน้อยมาก ธรรมดาผมไม่ชอบ ไม่ตื่นเต้นกับโรงแรมไม่ว่าจะหรูแค่ไหน ไม่ชอบนอนโรงแรมเสียด้วยซ้ำ แต่โรงแรมนี้ให้ความรู้สึกที่แตกต่าง และประทับใจอย่างบอกไม่ถูก โรงแรมนี้ชื่อ Smile Lanna เดือนพฤศจิกายนของปีเดียวกัน ผมขึ้นมาเชียงใหม่อีกครั้ง...

Hoyt Arcos เป็นคันธนูรุ่นใหม่ที่ออกมาในปี 2021 ด้วยรูปทรงและสีสันที่สวยงามน่าใช้ รวมไปถึงคุณภาพดี สามารถใช้ยิงได้ในระยะยาว ในการเริ่มต้นยิงธนู มีอุปกรณ์หลายชิ้นที่จะต้องนำมาประกอบกัน เพื่อให้สามารถใช้ยิงได้อย่างสะดวก หากเป็น Package ชุดพร้อมยิง อุปกรณ์ในชุดจะประกอบด้วย

คน Outdoor อย่างพวกเรา อย่างน้อยควรมีนาฬิกา Machanical ทนๆถึกๆไว้ใส่สักเรือนครับ ครับ นาฬิกา ดำน้ำเหมาะมากกับการใช้งานอย่างเราๆที่ทั้งเดินป่า, พายเรือ,​ตกปลา ฯ นาฬิกาดำน้ำจาก Seiko เป็นตัวเลือกที่น่าสนใจมากเพราะทนทานไว้ใจได้ ราคาไม่สูงเกินไป ใช้ได้โดยไม่ต้องเสียดายแต่ นาฬิกาดำน้ำ Seiko มีมากมายหลายรุ่นเหลือเกิน จนคนที่เพิ่งเริ่มใหม่ๆจะงงมาก ผมเองก็เพิ่งทำความรู้จักมา 2-3 เดือนนี้เอง งงมาก...

ผมมองจานอาหารตรงหน้า ปูม้านึ่งนั้นตัวเล็กๆโตกว่าฝ่ามือผมไม่มาก หอยนางรมสดก็ตัวเท่านิ้วโป้ง แต่นั่นก็กลายเป็นปูม้าและหอยนางรมที่อร่อยที่สุดที่ผมเคยลิ้มรสมา “ปูม้าอร่อยๆไม่จำเป็นต้องตัวใหญ่นะครับพี่” เบิร์ดบอก เมื่อผมเอ่ยปากว่าปูอร่อยมาก เขาคงรอดูอาการของผมอยู่แล้วตั้งแต่เขาเอาปูตัวไม่ใหญ่นี้มาเสริฟให้ “คนกรุงเทพ” เรานั่งกินอาหารเย็นกันอยู่ที่ร้าน “เจ๊ณี” ร้านอาหารเล็กที่บ้านคลองวาฬ หมู่บ้านเล็กๆในจังหวัดประจวบคีรีขันธ์ จังหวัดที่ใครๆก็ขับรถผ่านไปเที่ยวที่อื่น  “ปูร้านผมนี่ ผมจะไปเลือกซื้อเองตอนที่เรือเข้า ปูนี่มีวิธีกดดูนะว่าเนื้อแน่นมั๊ย และผมจะเลือกซื้อเฉพาะจากเรือเล็กของชาวบ้าน เรือเล็กนี่เขาจะออกคืนเดียว ของที่ได้จะสดมากไม่ได้แช่แข็งมา เรือใหญ่ๆที่เข้าที่สะพานปลานี่เขาออกกันทีเป็นสิบวัน นอกจากแช่แข็งมาแล้วเราก็ไม่รู้ว่าเขาทำอย่างไรกับมันอีกเพื่อให้ดูสด” เมื่อผมมองข้ามถนนไปเห็นเรือประมงลำเล็กๆของชาวบ้านที่จอดอยู่ริมหาดห่างจากร้านไปไม่กี่ร้อยเมตร ก็ดูเหมือนว่าเรื่องที่เบิร์ดเล่าจะมีมีเหตุผลมากๆ “ที่ร้านนี่เราซื้อของมาทำวันต่อวันเลยครับ ไม่มีการแช่ฟรีซ ลูกๆหลานๆผมก็กินอาหารเหล่านี้ด้วย เราต้องเลือกที่ดีๆ สะอาดๆมาแน่นอนครับ”  เบิร์ดพูดด้วยความภาคภูมิใจ ผมไม่แน่ใจว่าคุณเคยสังเกตหรือไม่...

ผมเห็นความเห็นมากมายเกี่ยวกับเรื่องการปิดอุทยาน 3 เดือน “เพื่อฟื้นฟูธรรมชาติ” มีทั้งเห็นด้วยและไม่เห็นด้วย ผมขอไม่ออกความเห็นแบบเป็นข้อสรุปนะครับเพราะผมไม่ใช่ผู้รู้ที่จะมาชี้ผิดชี้ถูกได้ แต่อยากจะเขียนอะไรบางอย่างให้อ่านแล้วไปคิดต่อกันก่อนแล้วแต่ละคนจะได้มีความเห็นของตัวเองครับ ลองอ่านกันดูครับ ทำใจให้สบายๆครับ Denali National Park   พ.ศ. 2538 รถบัสคันใหญ่สีเหลืองหน้าตาเหมือนรถโรงเรียนพาเราเคลื่อนที่ไปช้าๆตามถนนเส้นเล็กๆที่ทำจากดินอัดแน่น “ตรงโค้งข้างหน้านี่มองในดงไม้ทางซ้ายไว้ดีๆนะครับ บริเวณนี้เป็นที่อยู่อาศัยของมูส เรามักจะได้เห็นพวกมันที่นี่”  เสียงประกาศของพนักงานขับรถดังผ่านลำโพง  เมื่อรถชะลอลงที่โค้ง มันก็เป็นเช่นนั้นจริงๆ มูสตัวใหญ่เดินกินใบไม้ไปตามปรกติโดยไม่สนใจรถที่ผ่านมาใกล้ๆเลยแม้แต่น้อย รถบัสของเราวิ่งไปอีกไม่นานก็มีเสียงประกาศอีก “ข้างหน้าพอเราข้ามเนินไป จะมีที่โล่งทางซ้ายมือครับ ถ้าเราโชคดีเราอาจจะได้เห็นหมีกริซลี่ย์ตรงนั้น อากาศดีๆอย่างวันนี้พวกมันมักจะมานอนอาบแดดกันครับ” และก็เป็นตามที่เขาคาดไว้อีก หมีกริซลี่ย์ขนาดใหญ่มหึมาและลูกที่โตมากแล้วอีกตัวหนึ่งนอนอาบแดดอยู่บนลานหญ้าที่มองออกไปเห็นวิวของทุ่งหญ้าและป่าสนกว้างใหญ่ไฟศาล การที่เรามีโอกาสได้เห็นสัตว์ป่าเหล่านี้ในสภาพธรรมชาติได้อย่างง่ายดายเช่นนี้เป็นเพราะอุทยานแห่งชาติ Denali มีการจัดการการท่องเที่ยวที่เรียบง่ายแต่ดีเยี่ยม จากถนนเข้าไปยังพื้นที่อุทยานที่ยาว 150...

ลูกธนูเป็นอุปกรณ์พื้นฐานที่นักธนูทุกคนต้องมี ถ้าขาดลูกธนูไปก็คงทำการยิงไม่ได้ ถึงแม้ว่าลูกธนูจะมีหน้าที่แค่วิ่งเข้าไปหาเป้า แต่การเลือกใช้ลูกธนูให้เหมาะสมนั้นมีความสำคัญมาก ซึ่งมีหลายเรื่องที่เราต้องดูให้ดีและเลือกให้ถูกต้อง  ลูกธนูจะมีส่วนประกอบหลักๆ 4  ด้วยกันคือ 1. Shaft หรือก้านลูกธนู2. Nock หรือท้ายลูกธนู ใช้สำหรับเสืยบเข้ากับสายธนู  3. Vane หรือปีกลูกธนูเป็นแผ่นพลาสติก ช่วยในการหมุนของลูกธนู  4. Point หรือหัวลูกธนู มักทำจากโลหะ และมีปลายแหลมเพื่อให้ปักเข้าเป้าได้ ลูกธนูในปัจจุบันมีหลายรุ่น หลายขนาดมาก วัสดุหลักที่ใช้ทำลูกธนูจะมี 2...

Hoyt Alero เป็นคันธนูรุ่นหนึ่งที่ได้รับความนิยมมาก ด้วยรูปทรงและสีสันที่สวยงามน่าใช้ รวมไปถึงคุณภาพดี สามารถใช้ยิงได้ในระยะยาว ในการเริ่มต้นยิงธนู มีอุปกรณ์หลายชิ้นที่จะต้องนำมาประกอบกัน เพื่อให้สามารถใช้ยิงได้อย่างสะดวก หากเป็น Package ชุดพร้อมยิง อุปกรณ์ในชุดจะประกอบด้วย 1. ด้ามธนู (Riser) Hoyt Alero ด้ามธนูหรือ Riser คือส่วนกลางของคันธนู โดย Hoyt Alero เป็นด้ามอลูมิเนียม ขนาด...

ชุดถ่วงหรือ Stabilizer คือชิ้นส่วนที่มีลักษณะเป็นท่อ ยื่นออกไปด้านหน้าของคันธนู สามารถใส่ได้บนคันธนูแบบ Recurve และ Compound คนที่ยังไม่คุ้นเคยกับการยิงธนู อาจจะสงสัยว่าท่อหน้าแปลกๆนี้ ใส่เข้าไปเพื่ออะไร ? Stabilizer เป็นอุปกรณ์ที่สำคัญมากสำหรับการแข่งขันยิงธนู เพราะว่าอุปกรณ์ชิ้นนี้มีประโยชน์ที่สำคัญ 2 อย่างด้วยกัน นั่นคือ เป็นตัวช่วยที่ทำให้นักยิงธนูสามารถถือคันธนูและเล็งได้นิ่งยิ่งขึ้น ทำหน้าที่เป็นตัวถ่วงน้ำหนัก ย้ายน้ำหนักให้ไปอยู่ด้านหน้าของคันธนู สร้างสมดุลในการถือเล็ง เมื่อเล็งได้นิ่งขึ้น ความแม่นยำก็จะมากขึ้น อีกประโยชน์ของ Stabilizer...

มีคนชอบถามผมด้วยความสงสารอยู่เรื่อยๆว่าทำไมใช้แต่รถเก่าๆไปไหนก็เสีย ไม่ซื้อรถใหม่ๆมาใช้กับเขาบ้าง เรื่องนี้นอกจากจะเป็นนิสัยที่ติดมาจากพ่อและไม่มีเงินซื้อรถใหม่ๆแล้ว ก็ยังมีเบื้องหลังอีกอย่างที่การใช้รถเก่าทำให้ชีวิตผมได้ดีครับ เรื่องมันนานจนหมดอายุความไปแล้ววันนี้จะเล่าให้ฟังครับ สมัยที่ผมเรียนอยู่ปี 2 ที่ลาดกระบัง เพิ่งจะขับรถเป็นและได้ใบขับขี่มาใหม่ๆ ก็เลยมีการวางแผนอะไรบางอย่าง ตอนนั้นที่บ้านผมมีรถเก่าๆอยู่คันหนึ่ง เป็นรถ MG Midget เป็นรถสปอร์ตเปิดประทุน เป็นรถเก่ามือสองที่พ่อผมซื้อให้พี่สาวขับ แต่เขาเลิกใช้ไปแล้ว เข้าทางผมเลยครับ วันนั้นจำไม่ได้ว่าเรียนครึ่งวันหรือโดด รู้แต่ว่าตอนบ่ายผมขับรถ MG คันนี้เปิดประทุน ไปดักรอนิสิตสาวที่เพิ่งเข้าเรียนจุฬาปีหนึ่ง  พอเธอออกมาเจอก็แปลกใจเล็กน้อยที่ผมขับรถมา แทนที่จะไป “เดิน” ไปสยามกันอย่างที่เคย ผมชวนเธอไปเที่ยวเซ็นทรัลลาดพร้าว...