ครอบครัวและความรัก

สายลมเย็นยะเยือกพัดผ่านเส้นทางที่ทอดไปบนทุ่งหญ้ากว้างใหญ่สุดตา เสียงไม้เท้าเดินป่าดังต๊อกแต๊กไปตามจังหวะเดินของพวกเราแต่ละคน “ปั๊ป ขอหยุดรอสักพักนะครับ เดี๋ยวเดินตามไป เดินช้าแล้วเมื่อยมากครับ” เด็กชายบอกผมด้วยหน้าตาหงุดหงิดเล็กน้อย จะเรียกว่าเด็กชายก็คงไม่ถูกนัก ลูกชายผมอายุ 22 เขาเป็นชายหนุ่มเต็มตัวแล้ว “ตามสบายครับ อย่าทิ้งห่างนักนะครับ” ผมพยักหน้า เมื่อตอนเริ่มออกเดิน เขาออกเดินไปในกลุ่มหน้าของคณะเราตามประสาชายหนุ่มที่อยากจะโลดแล่นออกไป ผมเองเป็นคนเรียกเขาให้มาเดินปิดท้ายกับพ่อ เพื่อจะช่วยดูแลคนในคณะ ผมอยากจะสอนลูกชายให้เข้าใจว่าการเดินหลังขบวนและคอยดูแลคนทุกคนในคณะให้ถึงแค้มป์ได้ก็สำคัญไม่น้อยไปกว่าการที่จะเป็นเป็นผู้นำกลุ่มหรือการแสดงให้คนอื่นเห็นว่าแข็งแรงโดยการเดินนำไปข้างหน้า และบทเรียนนี้ก็เป็นเรื่องสำคัญเรื่องหนึ่งของชีวิต แต่ผมก็ไม่ได้อธิบายเป็นคำพูด เพราะผมเข้าใจดีว่าชายหนุ่มวัยนี้ไม่ต้องการฟังบทเรียนอะไรจากพ่อมากนัก การเดินทางครั้งนี้เป็นการเดินป่าที่ไกลที่สุดในชีวิตของผม เส้นทางเดินเทรลที่ชื่อ “King’s Trail” ทางตอนเหนือของสวีเดนในดินแดนกว้างใหญ่ไพศาลที่เรียกขานกันว่า Swedish Lapland ดินแดนที่เต็มไปด้วยความทุรกันดารโดยเฉพาะอย่างยิ่งในฤดูหนาว...